นางสาวนุชนาฏ สายจันทร์ (แนน)
นักเรียนทุน รุ่นที่ 15/2556
คณะครุศาสตร์ สาขาวิชาภาษาอังกฤษ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
ตอนเรียนอยู่ระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ใครๆ ก็ถามว่าโตขึ้นจะเป็นอะไร จบแล้วจะไปเรียนต่อที่ไหน คำตอบที่บอกไปคือยังไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เรียนไหมเพราะไม่มีคนส่งเรียน คงต้องหางานทำเพื่อแบ่งเบาภาระครอบครัว และมีอยู่วันหนึ่งครูแนะแนวให้มาสมัครทุนมูลนิธิดำรงชัยธรรม และแนนก็ได้ทุนนี้มา นับว่าเป็นความโชคดีที่ได้ทุนการศึกษาต่อระดับปริญาตรี คณะครุศาสตร์มหาวิทยาลัยสวนสุนันทากับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความฝันอยากเป็นครู ทุนนี้ช่วยแบ่งเบาภาระครอบครัวและตัวแนนเองเป็นอย่างมาก แนนมาอยู่กรุงเทพคนเดียวตั้งแต่ปีหนึ่ง ก่อนเปิดเทอมแนนจะหางานทำเพื่อหาค่าใช้จ่ายสำหรับอุปกรณ์การเรียน ค่าอาหาร ค่ารถและแบ่งเบาภาระพ่อแม่เพราะเงินทุนไม่พอใช้จ่าย งานแรกที่ได้ทำคือร้านสเต็กจะขายเกี่ยวกับอาหารฝรั่ง แนนเข้างานบ่ายสามเลิกตีสอง เดินทางไปกลับลำบาก แนนจึงเปลี่ยนงานมาทำร้านขายน้ำดื่มเพื่อสุขภาพ งานไม่หนักเท่าไรแต่เจ้าของร้านเจ้าชู้ไม่มีจรรยาบรรณการเป็นเจ้านาย ทำให้แนนต้องออกจากงานกะทันหัน ตอนนั้นแนนกำลังจะขึ้นปีสอง แนนปรึกษาเพื่อน พี่แกน และคนรู้จักแถวกรุงเทพว่าพอจะมีงานอื่นให้แนนทำอีกไหม เพราะเรียนมหาวิทยาลัยแล้วค่าใช้จ่ายจะยิ่งเยอะขึ้นทั้งค่าหนังสือเรียนเพิ่มเติม ค่ากิจกรรมที่คณะจัดให้ อุปกรณ์การเรียน ค่าเช่าหอ ค่ารถเดินทางไปกลับมหาวิทยาลัยและค่าอื่นๆ อีกมากมาย แนนลองไปสมัครงานหลายที่แต่ก็ไม่ได้สักที่ ตอนนั้นขอเงินแม่บ่อยมาก เห็นแม่ไม่ค่อยสบาย ปวดเมื่อยบ่อยและต้องเลี้ยงดูน้องอีก ก็เลยตัดสินใจหางานต่ออีกไปเรื่อยๆ สุดท้ายมีคนแนะนำให้ลองไปสมัครเซเว่น แนนก็ลองไปสมัครดูและก็ได้ทำงานเป็นพนักงานเซเว่นตำแหน่ง part time เมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม 2557 ตอนนี้แนนทำงานมาแล้วสองปีกว่าและก็เรียนไปด้วยพร้อมๆ กัน รายได้ที่ได้มาส่วนใหญ่จะนำมาใช้ซื้ออุปกรณ์การศึกษา อาหารและค่าเช่าห้อง ส่งให้แม่ในบางครั้ง ผลกระทบต่อการเรียนมีแน่นอนค่ะ เกรดไม่ค่อยดีเท่าไร มีเวลาอ่านหนังสือสอบและทำการบ้านได้ไม่เต็มที่ เวลาเพื่อนชวนไปไหนมักจะปฏิเสธตลอด จะไม่คอยมีเวลาอยู่กับเพื่อน เพราะตัวเองต้องรีบกลับไปทำงาน จากเกรดเทอมแรกที่ผิดหวังแต่เราเลือกที่จะเรียนอย่างเดียวไม่ได้ เคยท้อ เคยร้องไห้คนเดียว เคยคิดที่จะเลิกเรียนช่วงนั้นเรียนหนัก กิจกรรมเยอะ ปัญหาทางครอบครัวเรื่องน้องและเรื่องงาน ตอนนั้นแบ่งเวลาไม่ถูกเลยคือทำอะไรก็แย่ไปหมด ไม่รู้จะทำอย่างไร ปรึกษาใครก็ไม่กล้า ก็เลยคุยกับตัวเองและบอกกับตัวเองว่าลองสู้สักตั้ง ถ้าเราเรียนแล้วได้เกรดไม่ดีก็ไม่เป็นไร ทำให้เต็มที่อย่าให้เกรดเฉลี่ยต่ำกว่า 3 เราต้องอดทน สู้และขยัน เพื่อคนในครอบครัวและตัวเราเอง ช่วงปี 2 เทอม 2 ทุกอย่างเริ่มลงตัวและดีขึ้น หนูแบ่งเวลาและรู้หน้าที่ของตัวเองมากขึ้นและตอนนี้หนูก็กำลังศึกษาอยู่ชั้นปี 4 เหลืออีก 2 ปีหนูก็จะจบแล้ว ทุกครั้งที่ท้อหรือเหนื่อยก็จะนึกถึงอุปสรรคและเรื่องร้ายๆ ที่เคยผ่านอะไรมาบ้าง เคยเหนื่อย เคยลำบากมาอย่างไรหนูไม่เคยลืม นึกถึงวันที่เรานำความประสบความสำเร็จไปฝากพ่อกับแม่และครูที่เคยสอนเรามาท่านคงจะภูมิใจ ทุกๆ ครั้งที่มีงานรับปริญญาหนูคิดในใจทุกครั้งสักวันวันนี้ต้องเป็นของเรา วันที่เรายิ้มทั้งน้ำตาด้วยความภาคภูมิใจ
การเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วยหรือทำกิจกรรมอื่นๆ ที่มหาวิทยาลัยจัดให้ร่วม ถามว่าเหนื่อยไหม เหนื่อยค่ะ เทคนิคง่ายๆ ที่แนนใช้อยู่ทุกวันนี้คือ
– การจัดตารางเวลา การรู้หน้าที่ที่เราต้องทำ ถ้าจะพูดถึงเรื่องเรียน เวลาอยู่ในห้องตั้งใจเรียน จดเนื้อหาสำคัญที่อาจารย์สอน ทำความเข้าใจตั้งแต่ในห้อง ไม่เข้าใจถามเพื่อน ถามครู จดงานภาระงานที่อาจารย์สั่งตั้งแต่ต้นเทอม มีเวลาก็คิดวางแผนและทำไปทีละนิด อย่ารอวันใกล้ส่งจะทำให้งานไม่เรียบร้อย
– ช่วงพักกลางวันเพื่อนว่าง เราไม่ว่าง หาการบ้านหรืออ่านหนังสือเตรียมสอบ
– ตกเย็นหลังเลิกเรียน ทำงานถึงห้าทุ่ม เลิกงานมาจัดหนังสือเรียน เคลียร์การบ้าน อ่านหนังสือวันละนิด ถ้าเหนื่อยมากก็นอนพักผ่อน
– ขึ้นรถเมล์เดินทางไปมหาลัยหรือทำงาน 2 ชั่วโมง อย่าปล่อยให้เสียเวลา อ่านข้อสอบเตรียมสอบบรรจุครู วันละ 10-20 ข้อ วันไหนไม่มีเรียนเช่น เสาร์-อาทิตย์ขอพี่ที่ทำงานเข้างานเช้าจะได้มีเวลาทำงานบ้าน เช่นซักผ้า เก็บกวาดห้อง ทำการบ้าน อ่านหนังสือและมีเวลาพักผ่อนตอนกลางคืน
– ถ้าได้ทำงานกลุ่มกับเพื่อน ให้เพื่อนแบ่งหน้าที่ให้ชัดเจนแล้วส่งงานเพื่อนให้ทันเวลา
– รู้ว่าจะสอบวิชาไหน วันไหน แนวข้อสอบที่ครูบอก เตรียมตัวอ่านหนังสือรออย่างน้อย 1อาทิตย์
จริงๆ ส่วนตัวแล้วไม่ใช่คนเรียนเก่ง แต่ขยันมาเรียน ขยันทำภาระงานที่อาจารย์สั่งส่งให้ทันเวลา เวลาเรียนตั้งใจเรียน เวลาสอบตั้งใจสอบ แบ่งเวลาและหน้าที่ของตัวเองให้ชัดเจน เวลาเรียนคือเรียน เวลาเล่นคือเล่น เวลาทำงานคือทำงาน ทำหน้าที่ทุกอย่างที่เราได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด ผลจะออกมาอย่างไรเราก็จะไม่ต้องเสียใจเพราะเราได้ทำมันดีที่สุดแล้ว
