“อาจารย์สน” รักตัวเองเพื่อจะดูแลเด็กน้อยของผม

นายสนธยา สุขอิ่ม (สน)

บัณฑิตทุน มูลนิธิดำรงชัยธรรม รุ่นที่ 6/2550

ศิลปศาสตรบัณฑิต (ภาษาไทย) มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (ภาษาไทย) มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

อาจารย์ สังกัดสาขาวิชาภาษาไทย คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี

“เวลาเกือบ 20 ปี ที่แม่มีเหล้าเป็นที่พึ่ง และก็เป็น 20 ปีที่มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น  จนถึงวันนี้เกือบ 4 ปีแล้วที่ผมกับพี่ชายช่วยกันดูแลแม่หลังจากที่แม่อดเหล้ากะทันหัน  และก็เป็นช่วงเวลาที่ผมได้กลับมาอยู่กับแม่ที่บ้านหลังจากที่ให้แม่อยู่เหงาคนเดียวมานาน  ทุกวันนี้ถือว่าผมกับพี่ชายมีแม่คนใหม่ หรือเรียกว่า เกิดใหม่ก็ได้ เป็นบุญของแม่และโชคดีของเราสองคนที่แม่ยังช่วยเหลือตัวเองได้แต่จะช้าหน่อย ปวดแข้งปวดขา ยังมีอาการที่เป็นผลจากแอลกอฮอล์ต้องกินยาทุกวันและอยู่ในความดูแลของจิตแพทย์ แต่ยังรับโทรศัพท์พูดคุยกับลูกๆ ให้หายคิดถึงได้ แม่สู้ชีวิตมาตลอด แม่ชอบช่วยเหลือคน สอนให้ลูกเป็นคนดี ความดีจึงคุ้มครองแม่ ร่างกายแม่ไม่แข็งแรงแต่หัวใจแม่แข็งแรงมาก

ตอนนี้ผมอยู่กับแม่ 2 คน เพราะพี่ชายมีครอบครัวอยู่ที่ลาว (ทำให้แม่ได้ไปงานแต่ง ได้เที่ยวต่างประเทศเป็นครั้งแรกในชีวิต) จะกลับมาประมาณเดือนละครั้ง แต่จะโทรคุยกับแม่ทุกวัน ส่วนผมเองยังไม่ได้ดูแลแม่เต็มที่ ทุกวันต้องขับรถไปกลับชัยนาท-ลพบุรี เพราะสอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี วันที่ 1 ตุลาคมนี้ก็ครบ    3 ปีเต็มที่ขับรถไปกลับ ยอมรับว่าเหนื่อยกายแต่สบายใจที่ไม่ได้ให้แม่อยู่คนเดียวเหมือนแต่ก่อน

หน้าที่ประจำของผมที่ดูแลแม่วัย 64 ปี ทำให้ผมรู้สึกว่ากำลังดูแลเด็กน้อย เหมือนสมัยที่แม่ดูแลผม ทุกวันก่อนกลับบ้านต้องแวะตลาดซื้อกับข้าว บางวันก็ลงมือทำเอง ทำง่ายๆ เน้นผัดแบบไม่เผ็ด กินข้าวเสร็จก็กินยาแล้วก็พาเข้านอน เช้ามาก็เตรียมกับข้าวเตรียมยาไว้ให้ วันว่างเสาร์อาทิตย์ก็พาไปกินข้าวตามร้านเปลี่ยนบรรยากาศ ระหว่างที่ขับรถไป ผมจะชอบร้องเพลงแล้วเว้นคำให้แม่ร้องต่อ ถูกบ้างผิดบ้างก็สนุกดี ช่วงที่ผมไปสอน แม่ต้องอยู่คนเดียวแต่ผมกับพี่โชคดีที่มีญาติๆ คอยเป็นห่วงเป็นใยมาตลอด

ใครที่ทราบเรื่องที่ผมดูแลแม่ จะชมผมว่ากตัญญูเป็นคนดี แต่ผมจะคิดเสมอว่า ลูกทุกคนก็กตัญญูตามบริบทของแต่ละคน ลูกทุกคนมีหน้าที่ที่ต้องดูแลพ่อแม่ ผมก็เป็นคนหนึ่ง ผมอาจจะไปเที่ยวไหนได้ไม่เต็มที่เหมือน  แต่ก่อน เหนื่อยหน่อยที่ต้องขับรถไปกลับ ไปรับยาทุกเดือน พาไปฉีดยาแก้ปวดขา มีกังวลใจเวลาแม่ไม่สบาย แต่ผมรู้สึกดี สบายใจที่ได้ดูแลแม่ แม้จะไม่ดีที่สุดแต่ก็ไม่หยุดที่จะดูแล  ทุกวันนี้ผมยังใช้ชีวิตไม่เป็นผู้ใหญ่นัก ยังไม่รักตัวเองเท่าที่ควร แต่จะภาวนาเสมอว่าขอให้ยังแข็งแรง และเดินทางปลอดภัย เพราะผมยังต้องอยู่ดูแลเด็กน้อยของผม

เป็นกำลังใจให้ลูกๆ ทุกคน ดูแลคนที่รักเราและเรารักตามบริบทชีวิตของแต่ละคนให้ดีที่สุดนะครับ”