ก่อนได้รับทุน
ยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้ไม่ลืมเลย … มันเป็นช่วงชีวิตที่มองไปทางไหนก็ไม่เห็นแสงสว่าง ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้มาเรียนในระดับมหาวิทยาลัย คิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าตัวเองอยากเป็นอะไร เพราะไม่กล้าคิด แล้วก็เกิดคำถามกับตัวเองว่า เราจะทำอะไร? ถ้าเราจบ ม.6 แล้ว ครอบครัวตอนนั้นชีวิตเหมือนในนิยายเลย เรียกได้ว่าอดมื้อกินมื้อก็ว่าได้ ซึ่งก่อนหน้านี้มีสมาชิกในครอบครัวทั้งหมด 5 คน รวมตัวหนูเองด้วย โดยมีลุง ปู่ ย่า และพ่อ ซึ่งพ่อมีสติไม่สมประกอบมากนัก ย่าเคยสัญญากับหนูไว้ว่า จะอยู่รอดูความสำเร็จของหนู จะส่งหนูเรียนจนจบปริญญา ซึ่งตอนนั้นมันเป็นเวลาที่ความฝันค่อนข้างโลดเเล่น
และแล้วก็เหมือนว่าโชคชะตาเล่นตลก เพราะย่ามาเสียไปก่อนตอนที่หนูอยู่ ม.3 ตอนนั้นชีวิตพลิกผันมาก จากที่เคยเป็นแค่คนช่วยย่าทำนู่น ทำนี่ ช่วยย่าหาปลา ช่วยเก็บขวดขาย ต้องผันตัวเองมาเหมือนเป็นเสาหลักของครอบครัว ต้องทำงานรับจ้าง กว่าจะได้กลับบ้านก็ 3-4 ทุ่ม แล้วก็ต้องขึ้นรถไปเรียนตั้งแต่ 6 โมงเช้า ได้เงินจากการทำงานมาวันละ 200-300 บาท เงินทั้งหมดก็กลายเป็นค่าใช้จ่าย
ภายในบ้าน เสาร์-อาทิตย์ ก็ต้องไปรับจ้างทำสวน ถางหญ้า ตัดต้นไม้ เก็บกิ่งไม้ จัดสวน เพื่อนำรายได้มาจุนเจือครอบครัว ตอนนั้นคิดว่า
คงจะไม่เรียนต่อม.ปลายแล้ว แต่ยังดีที่สามารถกู้ กยศ. เรียนได้ ก็เลยใช้เงิน กยศ. ในการเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย พอจบ ม.6 ด้วยความที่อยากเรียนต่อ ก็ได้เสิร์ชหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต แล้วก็เจอทุนนี้ คิดว่าลองเสี่ยงดูดีกว่าเราไม่ทำอะไรเลย ถ้าได้ก็ถือว่าเป็นช่วงที่ดีของชีวิตเรา ตอนนั้นไม่ได้คาดหวังอะไรเลย แค่ทำตอนนั้นให้ดีที่สุด
หลังได้รับทุน
เงินทุนนี้สามารถช่วยได้ทั้งเงินค่าใช้จ่ายส่วนตัว ค่าหอ ค่าอุปกรณ์การเรียน รวมทั้งค่าเทอม และยังมีเงินส่งให้ที่บ้านได้ทุกเดือน
อีกทั้งทุนนี้ยังเป็นแรงหรือกำลังใจ เวลาที่รู้สึกท้อ รู้สึกเหนื่อย รู้สึกไม่ไหว เวลาที่ตัวเองทำงานมาเหนื่อยๆ แล้วไม่สามารถที่จะหันไปพูดคุย หรือระบายความรู้สึกกับใครได้ แต่เมื่อหนูนึกว่ายังมีมูลนิธิฯ ที่อยู่ข้างๆ คอยดูแล เราไม่ได้อยู่คนเดียว ก็ทำให้มีกำลังใจมากขึ้น สิ่งที่อยากจะบอกกับคุณพ่อไพบูลย์ อย่างแรกคือ อยากขอบคุณท่านมากๆ ที่คอยดูแลมาตลอด 4 ปี ท่านเหมือนแสงสว่างของชีวิต ที่ส่องลงมาในยามที่ชีวิตมืดมนมองไม่เห็นทาง ขอขอบคุณที่ท่านคอยจูงมือหนูเดินมาเรื่อยๆ จนวันนี้หนูเรียนจบสำเร็จการศึกษาแล้ว ขอขอบคุณท่านจริงๆ ค่ะ
