น.ส.ศิริวรรณ จันทุลาง (บี)
บัณฑิตทุน มูลนิธิดำรงชัยธรรม รุ่นที่ 14/2558
ศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาภาษาจีนและการสื่อสาร มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี
ปัจจุบัน ล่ามภาษาจีน บริษัทเอกชน
ฉันเชื่อว่า ชีวิตคือการเดินทาง และการเดินทางคือการเรียนรู้ และการเดินทางของแต่ละคนก็จะแตกต่างกันออกไป การเดินทางของชีวิต เราไม่รู้หรอกว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร สุข เศร้า สมหวัง หรือผิดหวัง สุดท้ายแล้วชีวิตเราจะเป็นอย่างไรไม่มีใครรู้ได้ แต่มีอย่างหนึ่งที่น่าเรียนรู้มากกว่านั้น คือ เรื่องราวระหว่างการเดินทาง เรื่องราวที่มีครบทุกรสชาติจริงๆ
ฉันเป็นคนหนึ่งที่เลือกเดินทางในสายการเรียนที่เกี่ยวกับภาษา ภาษาที่ว่านี้คือภาษาจีน สำหรับฉันแล้ว ภาษาจีนยังคงเป็นภาษาที่ยากอยู่เสมอ แม้จะเรียนจบมาแล้วก็ตาม 4 ปีในรั้วมหาวิทยาลัย 4 ปี ในกองหนังสือที่มีแต่ตัวอะไรก็ไม่รู้ขีดไปขีดมา บางครั้งอ่านหนังสือไปท่องคำศัพท์ไป ก็คิดไปด้วยว่า นี่มันภาษาอะไร ทำไมมันยากจัง ยากจนรู้สึกว่าไม่ใช่ภาษาคน บางครั้งอ่านหนังสือจนร้องไห้ บางครั้งไปงานวันเกิดเพื่อนแต่ห่วงสอบก็จดคำศัพท์ไปดูด้วยร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์เพื่อนไปด้วย นั่นก็คืออีกรสชาตินึงอีกมุมนึงของเด็กเมเจอร์จีน การเรียนภาษาจีนไม่ว่าจะเป็นวิธีไหน เชื่อว่าทั้งหมดนั้นต้องอาศัยทักษะการจำ ซึ่งแต่ละคนใช้วิธีต่างกัน ฉันใช้วิธีคัด คัดคำละหลายๆ รอบ แล้วลองทดสอบตัวเองโดยการปิดคำภาษาจีน ดูคำแปลภาษาไทยแล้วเขียนคำศัพท์นั้นออกมาให้ได้ ถ้าคำไหนเขียนผิด ก็คัดเพิ่ม ส่วนไวยากรณ์ต่างๆ อาศัยความเข้าใจและสังเกตการพูดจากอาจารย์ชาวจีน เนื้อหาแต่ละวิชามันยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่ายากทั้งหมด มันจะมีบางเรื่องบางบทเรียนที่เราเข้าใจและถนัดในเรื่องนั้น ฉันเลือกที่จะทำคะแนนในบทเรียนนั้นให้ได้สูงที่สุด แต่หากเป็นบทเรียนที่ไม่ถนัดหรือไม่เข้าใจ ก็จะใช้เทคนิคการเอาตัวรอดคือ เก็งข้อสอบกับเพื่อนแล้วเอาข้อที่เราแม่นที่สุดไปสอบให้ผ่านและได้คะแนนมา ตอนนั้นบอกกับตัวเองเสมอว่า ต้องสู้ เหนื่อยยากแค่ไหนก็ต้องสู้และอดทน ถ้ามันง่ายเราอาจจะไม่ได้เรียนรู้อะไรกับมันเลย เพราะมันยากนี่แหละถึงมีเรื่องให้เราเรียนรู้อยู่ตลอด ทดสอบความอดทนของตัวเอง ทดสอบความขยัน สี่ปีที่ผ่านมันเลยคุ้ม ยิ้ม หัวเราะปนน้ำตา จนเรียนจบมา ก็ยังมีรสชาติเหล่านั้นอยู่ เพียงแต่เหตุผลที่เรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน เปลี่ยนไปตามวัย และความต้องการ เชื่อว่าเรายังจะต้องเรียนรู้ไปเรื่อยๆ เรียนรู้จากการเดินทางที่เราเดินนี่แหละ และยังเชื่ออีกว่าระหว่างทางที่เราเดินนั้นยังจำมีเรื่องราวให้เราได้จดจำอีกมากมาย ทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดี แต่ท้ายที่สุดแล้ว ทุกอย่างอยู่ที่เราจะเลือกจำและเรียนรู้ในมุมมองแบบไหน และเดินต่อไปอย่างไร นั่นคือ คำตอบของแต่ละเส้นทาง
